Hükümet, iktidara gelmek ve konumunu pekiştirmek için kullanılanlara benzer uygulamalara karşı gelmeye devam ediyor. Onlara başvurma konusunda hiçbir tereddüt göstermedi, çünkü iktidara aç oldu ve yeni bir oyuncunun momentumuna sahipti. Aynı zamanda kurallara bağlı olmayan “kötü çocuk” imajını tanıtmaktan keyif aldı.

Ancak politikada geçmiş günahlar sizi rahatsız etmenin bir yolunu bulur. Özellikle dengede olmayan aşırı duygusal bir ülkede. İktidar koalisyonu ortakları SYRIZA ve Bağımsız Yunanlıların yetkilileri ve destekçileri, diğer rakiplerin yanı sıra siyasi muhaliflerini “hainler” ve “Merkelistler” olarak adlandırdılar. Şimdi, kendilerine yöneltilen aynı şeyleri duyuyorlar ve sıklıkla oy verenlere oy veriyorlar. Bu durum için büyük sorumluluk taşıyorlar çünkü ekonomik krizden dolayı tükenmiş olan insanların içgüdüleri ile oynuyorlardı. Onları sistematik olarak nefret, fobi ve öfke ile beslerler.

Fakat krizden bile önce başka bir şey yaptılar. Şaka ve şiddetli protesto tekniklerini yaydılar. Siyasi holiganlığı, kabul edilebilir bir protesto şekli olarak meşrulaştırdılar ve bu mantıkla birlikte politik “yavruları” büyüdü. Herşeye dogmalarına, hatta fiziksel şiddete dayanarak izin verildi. Şimdi, iş grupları ve aşırı sağ örgütlerin bugün meydana gelen benzer olayların arkasında olduğunu iddia ediyorlar.

“Kutsal” anti-kurtarma mücadelesi sırasında aynı kişilerle yan yana durduklarında akıllarına durdular mı? İdeolojik rakiplerine karşı acımasız çevrimiçi kampanyalar yürütenler de değil miydi? Şimdi onlar da hedefler ve buna dayanamıyorlar. 

“Çarpık oligarşlar” için rollerin nasıl değiştiği çok etkileyici. Geçmişte, bu insanlar muhatapları, ortakları ve belki de medya manzarasını kontrol etme ve yeni bir “sağlıklı yolsuzluk” yaratma çabalarında daha fazlalardı. Şimdi, hükümeti yok etmek isteyen kimi insanlardır.

Bunu söyledikten sonra, eğer hükümet – bu ya da bir sonraki – sıra dışı bir şekilde parçalanacak olsaydı, demokrasimiz için sağlıksız olacağına açıklık getirmeliyim. Bu hükümet, demokrasimizin gerektirdiği gibi, politik olarak, kurumsal olarak iktidarı terk etmelidir. Hükümetin, komplolar ve hakaretler üzerindeki insansılarla örtülü bir gizemle örtülü gücü bırakması çok uygun olurdu. 

Ancak, böyle bir gelişme, bu tür uygulamalarla özdeşleşmesi durumunda büyük bir hata yapacak olan ülke ya da muhalefete yarar sağlamayacaktır. Eğer muhalefet bu yolu aşacak olsaydı, sonunda aynı sorunla yüzleşecekti. Kurumların çöküşünü ve demokrasinin kalitesini durdurmazsak, normal bir ülke olmayacağız.