1947 Roswell olayı “küçük yeşil adamları” kamuoyunun bilincine getirmeden ve UFO gözlemlerinde bir patlamaya yol açmadan çok önce , yazarlar ve bilim insanları gezegenimizin ötesinde yaşamın varlığı hakkında spekülasyonlar yapmışlardı. HG Wells, dünya dışı bir istilayı hayal eden ilk kitaplardan biri olan Dünyalar Savaşı (1898) gibi romanlarla modern bilimkurgu için temelleri attı. Wells’den önce, İtalyan astronom Giovanni Schiaparelli (1835-1910) Mars’ta “kanallar” keşfederek hayal gücünü harekete geçirdi. Ancak insanlığın uzaylı yaşamı olasılığını düşündüğü ilk kayıtlı örnek için antik Yunan ve Roma zamanlarına kadar gitmemiz gerekiyor. MÖ birinci yüzyılda Romalı şair Lucretius şöyle yazmıştı: “Evrende hiçbir şey benzersiz ve tek değildir ve bu nedenle diğer bölgelerde farklı insan kabileleri ve hayvan ırklarının yaşadığı başka dünyalar olmalıdır.” Kesinlikle tartışmalı bir varsayım değil; Yine de, bu tür kabilelerin gezegenimize gelip gelmediğini kanıtlamak imkansız ve uzaylı varlıklarla karşılaştıklarını iddia edenler uzun zamandır göz ardı ediliyor.

Bununla birlikte, son yıllarda, dünya dışı ziyaretçiler kavramı ana akıma doğru kaymaya başladı. 2022’de ABD Savunma Bakanlığı, açıklanamayan gözlemleri araştırmaya adanmış en son hükümet birimi olan Tüm Alan Anomali Çözüm Ofisi’ni kurdu. Tercih edilen terim olan “UFO” bile yerini “UAP”ye bıraktı – tanımlanamayan hava (veya anormal) fenomeni. Ve daha bu Haziran ayında, eski ABD Hava Kuvvetleri subayı ve istihbarat görevlisi David Grusch, ABD hükümetinin “insan olmayan” kökenli birkaç uçağın kalıntılarını aldığını iddia etti. Grusch’un iddialarının sonuçları henüz belirlenmedi – doğrulukları da öyle – ancak sonunda dünyanın, tartışmayı çözecek somut bir kanıt olmadan, inananlar ve şüpheciler ikiliğine geri dönmesi muhtemel görünüyor. Hangi kampa düştüğünüzden bağımsız olarak, bazıları her zaman umutla gökyüzüne bakacak; evrenin tamamını asla tarayamayabiliriz, ancak Lucretius’un mantığına hayran olmamak zor. Bu arada, burada toplanan uzun makaleler, UFO topluluğuna ve konuya ilişkin modern anlayışımızı şekillendiren hikayelere büyüleyici bir bakış sunuyor.

İnanmak İstiyorum (Brad Badelt, Maisonneuve , Temmuz 2021)
Benim için, iddia edilen uzaylı karşılaşması tanıklığını bu kadar ikna edici kılan şey, kişinin olaylara ilişkin yorumuna inanıp inanmamam fark etmeksizin, olayın hayatları üzerinde yadsınamaz ve derin bir etki yaratmış olmasıdır. Bu her durumda doğru olmayabilir, ancak birçok anlatımı sanrı, kapris veya sadece kurgu olarak değerlendirseniz bile, algıladıkları deneyimlerle önemli ölçüde değişmiş bir sürü insanla baş başa kalırsınız. Bu durumda, amatör ufologlar hakkındaki bu parçadaki karakter Jason Guillemette gibi kişiler için, birinin deneyimlerini yargılamadan paylaşabileceği toplulukların var olduğunu bilmek rahatlatıcıdır.

Guillemette’in durumunda, bu topluluk, 40’tan fazla ülkede faaliyet gösteren ve üyeleri Guillemette kadar katı bir şekilde şüpheci olan, kar amacı gütmeyen, gönüllüler tarafından yönetilen bir organizasyon olan Mutual UFO Network’tür (MUFON). Çoğu MUFON mezunu için bu, doğrulama değil, gerçeğin arayışıdır; üyeler bildirilen gözlemler için dünyevi açıklamalar bulmak için titizlikle çalışırlar. Ve Badelt kapsamını diğer organizasyonlardaki diğer insanlara genişlettikçe, insanların hikayelerinden etkilenmemek elde değil. Sonuçta, hayatınızı değiştirecek yakın bir karşılaşma yaşasaydınız , bu bilgiyi kiminle paylaşırdınız?

Çoğu zaman bir açıklama bulabildiğini söylüyor. Bilgisayar görüntülerini analiz etmede uzmanlaşmış MUFON’daki diğer gönüllülere sık sık videolar gönderiyor. Uyduların ve uçakların uçuş düzenlerini izleyen web sitelerinden ve Uluslararası Uzay İstasyonu’ndan bahsediyor; UFO gözlemleri söz konusu olduğunda her zamanki şüpheliler, diyor. Guillemette, yakındaki bir gölün üzerinde garip ışıklar gördüklerini bildiren bir çiftin yakındaki bir gölün üzerinde daire çizip sonra suya düştüğünü, ancak bir an sonra yükselip hızla uzaklaştığını anlattı. Bunun bir uçak olduğu ortaya çıktı; yakındaki bir orman yangınını söndürmek için suyla dolduruluyordu. “Herkes ortaya çıkardığımız şeyi beğenmiyor,” diyor, “ama bazen gerçekten belirgin oluyor.”

Kalabalık Gökyüzü (Vaughan Yarwood, New Zealand Geographic , Nisan 1997)
Yeni Zelanda’daki UFO gözlemlerinin tarihi 20. yüzyılın başlarına kadar uzanıyor . Sinematik hobbit tarihi bir yana , bu kadar sakin ve mütevazı bir ülke gibi görünüyor ki bu da burada anlatılan olayları daha da rahatsız edici kılıyor. Bunlar, değişmiş hayatların fazlasıyla insani hikayeleri. Kendini uzaylı kaçırıcısı ilan eden ve kabus gibi karşılaşmaları çocukluğuna dayanan Iris Catt’inki gibi bazı vakalar yürek parçalayıcı derecede trajik. Diğerleri ise daha olumlu anlatıları takip ediyor ve uzaylıların pozitiflik ve açıklık ışınları gönderdiğine, insanlığı yavaş yavaş resmi iletişime hazır bir noktaya getirdiğine inanıyor.

1990’larda üniversitedeyken, “regresyon terapisi” büyük haber oldu, hipnoz yoluyla ortaya çıkarılan travmayla engellenmiş anılar ve geçmiş yaşam anılarıyla ilgili sayısız hikaye vardı. Aynı şekilde, regresyon terapisi akran denetiminden geçmiş eleştirilerin selinde boğuldu ve bir başka sahte bilime indirgendi. Kavram hiçbir zaman tamamen ortadan kalkmadı ve Vaughan Yarwood’un hikayesinde, belirli koşullardaki faydası akademik kurumlar tarafından dikkatlice onaylanarak tekrar ortaya çıktı. Karmaşık bir alan, ancak Yarwood bunu açıklık ve hassasiyetle yönetiyor.

40’lı yaşlarında, yumuşak huylu, gösterişsiz bir kadın olan Iris Catt kendini tanıtır. Kaçırılan biridir. Belli başlı uzaylıların küçük yaştan itibaren ona göz koyduğu anlaşılıyor. Gece dehşetlerini sakin bir şekilde anlatır, yaralarını kabul etmeyi, acılarını ve ızdıraplarını kendilerinin bir parçası haline getirmeyi öğrenmiş insanların yaptığı gibi.

“Her gün oluyor ve Yeni Zelanda’da oluyor,” diyor Iris. “Bu ortadan kalkmayacak. Gerçekten de giderek daha fazla insanın kendilerine ne olduğunu hatırlamaya başladığına inanıyorum çünkü evrendeki tek zeki yaşam formu olmadığımızı kabul etmemiz gereken zaman yaklaşıyor.”

Seyircisi anlıyor. Dostlar arasında.

Uzaylı Ulusu (Ralph Blumenthal, Vanity Fair , Mayıs 2013)
Harvard Tıp Fakültesi psikiyatristi John Edward Mack, uzaylılar tarafından kaçırıldığını iddia eden insanlarla yıllarca etkileşimde bulunarak kendi alanında öncü oldu. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bilim camiasından direnç gördü; bu direnç, çalışmalarından çok, zamanla, iddia edilen bir dizi kaçırılanın doğruyu söylediği gibi şaşırtıcı ve oldukça tartışmalı bir sonuca varması yüzündendi. Mack’in araştırması mesleği tarafından pek hatırlanmıyor olabilir, ancak sıcaklığı, insanlığı ve inancı, Rhode Island’da her yıl bir araya gelen küçük bir toplulukta umut aşılamaya devam ediyor. “Kaçırılan” yerine “deneyimci” terimini tercih ediyorlar ve bu Vanity Fair makalesinde Ralph Blumenthal, onların hikayelerini Mack’in hikayeleriyle iç içe geçiriyor.

Blumenthal’ın hikayesindeki karakterlerden biri hakkında daha fazla bilgi edinmek için Omni’de 1994 yılında yayınlanan bir makalede Linda’nın yaşadığı iddia edilen deneyim ayrıntılı olarak anlatılıyor.

Bir kez daha, benim için bu parçanın büyüleyiciliği, bu sıradan insanların hikayelerinde yatıyor. Bir dereceye kadar, gerçekte ne deneyimledikleri önemli değil. Mack’in anladığı gibi, önemli olan bir şey deneyimlemiş olmaları ve bu şeyin hayatlarında derin bir iz bırakmış olması. Mack, topladığı hikayelere titizlik ve yapı uygulamaya çalışırken, denge ve şefkatle zorlu bir yolu aştı. Bu parçanın güzel bir şekilde gösterdiği gibi, çalışması boşuna değildi.

Mack daha sonra 1994’te en çok satan kitabı Kaçırma: Uzaylılarla İnsan Karşılaşmaları’nda “Psikiyatriyle yaklaşık 40 yıllık tanışıklığımda hiçbir şey beni hazırlamadı,” diye yazmıştı . Uzaylılar tarafından kaçırıldığını iddia eden herkesin, onları ciddiye alanlarla birlikte, deli olduğunu her zaman varsaymıştı. Ancak burada insanlar vardı – öğrenciler, ev hanımları, sekreterler, yazarlar, iş insanları, bilgisayar teknisyenleri, müzisyenler, psikologlar, bir gardiyan, bir akupunktur uzmanı, bir sosyal hizmet görevlisi, bir benzin istasyonu görevlisi – Mack’in kavrayamayacağı deneyimler bildiriyorlardı, gerçeklikle ilgili tüm kavramlara göre “basitçe olamayacak” şeyler.

Bir Adamın Gizemli “Vay Canına!” Sinyalini Araştırma Arayışı (Keith Cooper, Supercluster , Ağustos 2022)
Uzun zamandır, 1977’de Ohio Üniversitesi’nin Big Ear radyo teleskopu tarafından alınan ve o zamanlar dünya dışı zekaya dair kanıt aramak için kullanılan sözde Wow sinyaline hayranım. Sinyalin hikayesi kendi başına harika bir hikaye oluşturuyor, ancak Keith Cooper’ın parçası bunu yalnızca bir başlangıç ​​noktası olarak görüyor. Anlatısı, Robert Gray adında bir adamda merkezi bir karakter buluyor: SETI (Dünya Dışı Zeka Araştırması) dahil olmak üzere bilim camiası, Wow sinyalini kademeli olarak “ilginç merak” statüsüne düşürürken, Gray keşfedilecek daha çok şey olduğuna ikna olmuştu.

Gray’in artan muhalefet karşısındaki azmi ve inancı dikkat çekicidir. Finansman için mücadele ederken, yardım almaya çalışırken başarısız girişimlerde bulunurken ve sınırlı sayıda radyo teleskopunda çok ihtiyaç duyduğu zaman için pazarlık yaparken, yaşadığı hayal kırıklıkları hikayesindeki kıvrımları daha da dokunaklı hale getirir. Tam da coşkusu azalmaya başladığında, işi çıkmaza girmiş gibi görünürken, bir gezegen dışı bilim insanı Gray’e yeni bir fikirle ulaşarak adamın amansız arayışına yeni bir hayat verdi. Bu hikayenin düzgün, tatmin edici kesin bir sonu yok, ancak belki de Gray’in işinin gerçek ihtişamı burada yatıyor. Belirsizlik karşısında, sonuna kadar devam etti.

Wow sinyalinin ne olduğunu kimse bilmiyor. Galaksi veya pulsar gibi normal bir astrofizik nesne olmadığını biliyoruz. 1.420 MHz’de tespit edilen frekansın ilginç yanı, uzaydaki nötr hidrojen atomlarının yaydığı frekans olması, ancak aynı zamanda uzaylı yaşamı arayan bilim insanlarının dinlediği frekans olmasıdır. Mantıkları, uzaylıların gökbilimcilerin galaktik hidrojen çalışmalarında zaten bu frekansı dinlediğini bilecekleri ve bu nedenle sinyallerini kolayca tespit edebilecekleri yönünde – ya da teori böyle söylüyor. Ancak sinyale bağlı bir mesaj yoktu. Sadece ham radyo enerjisi patlamasıydı.

Eğer SETI’nin bir mitolojisi olsaydı, o zaman Wow sinyali onun bir numaralı miti olurdu. Ve halk tarafından asla unutulmamış olsa da, SETI’nin akademik tarafı, büyük ölçüde, muhtemelen tekrarlandığı görülmediği ve bu nedenle doğrulanamadığı için onu reddetti – başarılı bir SETI (Dünya Dışı Zeka Araştırması) tespitinin altın kuralı.

Terörist Sorgulayıcı ve Blink-182’nin Şarkıcısı Harry Reid UFO’ları Nasıl Ana Akıma Taşıdı (Bryan Bender, Politico , Mayıs 2021)
UFO’lara inandığını itiraf eden ünlülerin sayısı bir listeyi dolduracak kadar çok. Politikacılar mı? Pek değil. Yine de, ABD Kongresi’nin Temsilciler Meclisi Denetim Komitesi, UAP raporlarıyla ilgili bir duruşma planlarını duyurdu ve konuşmayı birkaç yıl öncesine kadar takip ederseniz, bu değişimin en azından kısmen bu hikayedeki kahramanlar sayesinde olduğunu göreceksiniz: eski ABD senatörü Harry Reid ve pop-punk grubu Blink 182’nin kurucu üyesi Tom DeLonge.

Burada sindirilecek çok şey var. Gizli tarihin harika bir örneği: benzer düşünen bireylerden oluşan küçük bir grup, davalarını ilerletmek için perde arkasında çalışıyor ve potansiyel olarak geniş kapsamlı yankıları oluyor. Ancak, Tom DeLonge’un girişken kişiliği ve uzaylı ziyaretçilere olan yorulmak bilmez inancı olmasaydı, bu tarih çok daha az ilgi çekici olurdu. Şirketi To The Stars, UAP’leri ve genel olarak dünya dışı konuları araştırmaya hatırı sayılır miktarda zaman ve para harcıyor; Bryan Bender’ın özelliği, şarkıcının davasına uzmanları ve politikacıları nasıl dahil etmeyi başardığının hikayesini anlatıyor.

DeLonge’un duvarında, mücadelesinde topladığı madalyalar olarak kabul edilebilecek şeyler asılıydı: Generaller, havacılık müteahhitleri ve gizli hükümet ajanslarıyla yaptığı toplantılardan düzinelerce hatıra parasıyla dolu bir vitrin. CIA’ya, ABD Donanması’na, Güney Kaliforniya’daki Lockheed Martin’in meşhur gizli “Skunk Works”ündeki “ileri geliştirme programları” bölümüne yaptığı ziyaretleri izliyorlar; dünyanın en gelişmiş casus uçaklarından bazılarının tasarlandığı yer.